Het begon met de Rijn, later kwamen de Elbe en de Ruhr erbij, deze zomer is de Main bedwongen en binnenkort ga ik de Lahn verkennen. De Lahn? Ja, de Lahn. Mondt uit in de Rijn bij Koblenz. Bij de Donau ben ik op de helft en van de Maas rest nog zo’n 200 km tot de bron. En zo wordt het langzamerhand een obsessie om alle rivieren in Europa langs te fietsen. Dat zijn er zo’n 80. Daarna gaan we door naar Azië en Zuid Amerika om in bij de Waikato River in Nieuw Zeeland te eindigen. Volgens planning moet dat in zo’n 25 jaar haalbaar zijn als corona geen spelbreker blijft. Quarantaine is niet meegenomen in de planning. Zo kan ik Spanje dit jaar op mijn buik schrijven. Niet iedereen begrijpt deze obsessie. ‘Je kunt toch overal leuk fietsen’ is soms het commentaar, ‘waarom moet dat zo ver weg met alle logistieke problemen van dien?’ Natuurlijk hebben deze mensen gelijk, fietsen is fietsen en langs water fietsen kan ook dichterbij. Dat geldt ook voor wandelen. Ik ken wandelaars die de meest fantastische logistieke capriolen uithalen om een stukje Pieterpad te kunnen doen. Ik heb dat nooit goed begrepen, maar nu zie ik ze als lotgenoten en weet ik: je komt op een punt dat je het niet meer goed kunt uitleggen, dat het niet meer rationeel is maar gebaseerd op een droom of een geloof. Zoals Ilja Leonard Pfeijffer zo mooi zei in de laatste aflevering van zomergasten:
Ik denk niet dat we goden nodig hebben. Maar wat we nodig hebben is te geloven dat ze bestaan. Geloven hebben we meer nodig dan de goden.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over fietsen naar de bron toe. Dat heeft altijd mijn voorkeur omdat je dan langzaam in hogere sferen terecht komt. En het toppunt is dat de bron daar dan niet gewoon blijkt te zijn, maar dat je deze moet gaan zoeken.
Mijn broers hebben daar minder last van en als ik met hen fiets gaan we steevast eerst de bron afvinken om daarna stroomafwaarts naar beneden te zakken. Dat fietst makkelijker, zeggen zij. Geen speld tussen te krijgen. Binnenkort nemen we de proef weer op de som. Lahn in Lahn uit.
Misschien is al dat gefiets naar bronnen geen geloof, maar een verslaving geworden. En Ilja is van zijn verslaving afgekomen door gewoon te stoppen. Omdat hij zijn grote liefde had ontmoet. Dus er is nog hoop. Maar wat als nou blijkt dat je grote liefde de verslaving is?
Door: WASCO
Dit is mijn 40e blog. Over een maand verschijnt de 41e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/