Vorige week stond ik bij een loket van de gemeente Arnhem. Ik had een digitale afspraak gemaakt omdat mijn paspoort was verlopen. Werd welkom geheten door de mevrouw achter de balie. ‘Goedemorgen meneer Fossen, u komt uw paspoort verlengen?’ Het begon dus goed.
Ik overhandigde mijn paspoort en zij bevestigde dat deze inderdaad verlopen was. Maar ik had nog een vraag. ‘Volgende week gaan wij een aantal dagen op vakantie, is het nieuwe paspoort op tijd klaar?’ Dat bleek niet het geval. ‘Misschien is het dan beter dat ik deze afspraak verzet tot na mijn vakantie?’, vroeg ik haar. ‘Nee, dat mag niet. Dit paspoort is verlopen. U kunt het alleen terugkrijgen met gaatjes’. ‘Maar als ik nou niet was gekomen?’ ‘Tja, dat geldt niet want u bent wel gekomen’. Geen speld tussen te krijgen. Ze hield het paspoort buiten mijn bereik. Bovendien vroeg ze of ik wist dat ik strafbaar was als ik met een verlopen paspoort zou reizen. Ja, dat wist ik. Maar dat risico durfde ik wel te nemen. ‘Meent u dat?’, vroeg ze verbaasd. Ja, ik meende het. Desondanks kreeg ik mijn paspoort niet terug.
‘U kunt wel een spoedprocedure aanvragen, dan ligt hij morgen klaar’. Voor het bedrag dat ik daarvoor extra zou moeten betalen kon ik de auto volproppen met stokbroden, dus daar had ik geen zin in. ‘Nee hoor dank u wel, ik reis wel met gaatjes’, zei ik recalcitrant. Ik was hier in een juridische werkelijkheid beland, waarbij een ambtenaar, als verlengstuk van het Koninkrijk der Nederlanden, mij een eenmaal ingeleverd paspoort niet meer mocht teruggeven, ook al is dat mijn wens en risico. Waarom word ik hier zo opstandig van, deze mevrouw doet het toch allemaal voor mijn eigen bestwil? Inmiddels heb ik wel geleerd dit soort gevoelens van onmacht en woede stevig te onderdrukken, dat werkt meestal beter.
Enfin, ik verliet het gemeentehuis en kreeg op de valreep het advies om één dag voor vertrek nog even langs te komen, misschien dat het paspoort al klaar zou liggen. ‘Maar ik kan niks garanderen’, zei ze, ‘resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst’ want ‘tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren’. Ach, had ze die twee laatste uitspraken maar gedaan, dan was ik met een glimlach vertrokken. Nu alleen met een paspoort met gaatjes.
Dit is mijn 21e blog. Over een maand verschijnt de 22e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/