Liefde is niet wat het lijkt.

Gisteren hebben we een theatervoorstelling bezocht: Noem het maar liefde van Toneelgroep Maastricht. In de aankondiging schrijven ze ‘Op het terrein van de liefde is alles mogelijk. Het is de enige plek waar de mens echt vrij is en kan zijn wie hij had willen worden’. Een poëtische zin. Om te vervolgen met ‘De liefde is immers een fictie die zich niets aantrekt van de werkelijkheid’. Bam. De voorstelling was een formidabele en muzikale theaterervaring waarin liefde, wanhoop, lust en genegenheid met elkaar streden.

Vandaag gaan we naar een andere voorstelling, de crematie van een goede vriendin. We kennen haar al 35 jaar. Ik heb nog met haar gelift naar Salamanca, waar we een cursus Spaans hebben gevolgd. Nu heeft ze het moeten afleggen tegen kanker. Ook de dood is een fictie die zich niets aantrekt van de werkelijkheid. Want ze leeft door op haar manier. In onze gedachten. ‘Rouw en liefde zijn voor altijd met elkaar vervlochten’, zei Nick Cave vorige week nog in de Volkskrant.

Morgen gaat de voorstelling weer door, hoe onwaarschijnlijk ook. Gaan we naar de markt om groenten te kopen. Kunnen we terugdenken aan de mooie momenten. Zien we de urn van een plots overleden hond op de schoorsteenmantel. Of besluiten we onze eigen route te volgen en te stoppen met de studie. Noem het maar liefde.

We vieren de voorstelling. Niets is wat het lijkt, zeiden de acteurs. Er zijn lichtpuntjes te zien bij de uitslag van de Europese verkiezingen. Het blijkt dat je in een verpleeghuis niet alleen achteruit, maar ook vooruit kunt gaan. En er zijn mensen jarig vandaag! We dansen, we kijken omhoog Sammy en het lied Ain’t no slave van Dig Daddy Wilson kan daarbij helpen. Met als ondertitel: A tribute to all the women and men who are courageously fighting for freedom. Speciaal voor jou. Goede reis!

Dit is mijn 25^e blog. Over een maand verschijnt de 26^e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/