Hoe kom ik in België?

Enkele weken geleden fietste ik in Zeeuws Vlaanderen, langs de grens met België. Je hoeft daar de grens niet persé over te steken om je in België te wanen, maar toch. De huizen, de mensen, de taal, het heeft iets buitenlands. Dat is ook wat mij daar zo aantrekt, want toen wij zo’n 45 jaar geleden de grens met België overstaken om weer in Nederland te gaan wonen, reden we voor de laatste keer door Zelzate, Sas van Gent en Terneuzen. Nu fietste ik daar en alle grensovergangen naar België waren vakkundig dichtgespijkerd. Ik wilde zo graag even m’n neus laten zien, een pintje drinken of een frietkot frequenteren. De Belgen lieten er echter geen misverstand over bestaan, ik was niet welkom. Zelfs niet met een mondkapje op of in plastic gehuld. Op het randje van Nederland blijven is, zonder die barricades, nog niet eens zo makkelijk. Waarom doen de Belgen dat? Is er enig bewijs voor de rechtvaardiging van deze stringente maatregelen? Ik vermoed dat het een instinctieve reactie is. Sinds ik het boek ‘Feitenkennis’ ter hand heb genomen van de Zweedse hoogleraar Internationale Gezondheid Hans Rosling, ben ik er nog meer van overtuigd geraakt dat veel van onze handelingen op instincten zijn gebaseerd. Of op verouderde kennis. Of, zoals Rosling het zelf noemt: ingeprente misvattingen. Op een aantal multiple choice vragen over levensverwachting, extreme armoede en inentingen, blijken wij minder goed te scoren dan chimpansees. Die halen tenminste nog 33% goede antwoorden. Nu wil ik niet gaan speculeren over de ingeprente misvattingen van de Belgen want dat doet de verhoudingen geen goed. En wellicht kom ik er dan helemaal nooit meer in. Overigens hebben wij in Nederland ook maatregelen genomen die niet altijd op harde bewijzen zijn gebaseerd, zoals bijvoorbeeld het sluiten van de scholen. Een respectabele beroepsgroep heeft daar stevige invloed op gehad en nu zit mijn buurvrouw met de gebakken peren. Dus laten we niet over de Belgen gaan zeuren. Ik wil er naartoe!

Naast bier en frites hebben ze daar ook lekkere speculaas en chocola, weet ik nog van vroeger. En dan die mooie kasseien waar je overheen mag rijden. Nu al deze wegen zijn afgesloten wordt de aandrang alleen maar groter. Maar ja, hoe kom ik er? Don Bryant (klik hier) heeft diezelfde vraag gesteld maar er helaas nog geen antwoord op gekregen. Voorlopig moet ik het doen met mijn herinneringen.


Uit: 1000 PINGUÏNS
Door: WASCO

Dit is mijn 36e blog. Over een maand verschijnt de 37e. Omdat het kan. Ook aanmelden kan. Schrijf je in op de E-mail nieuwsbrief. Zie https://janfossen.nl/

Deel dit via: