Soms neem ik mijzelf voor om volgens een schema te fietsen: twee uur fietsen, kwartiertje rust bijvoorbeeld. Of ik neem mij voor niet eerder een pauze te nemen totdat er 40 km op de teller staat. Dat doe ik om enigszins houvast te hebben en mij niet door zonnige terrasjes te laten verleiden: geprotocolleerd fietsen. Je weet wat je te doen staat. Excuses worden niet geaccepteerd. Tot op zekere hoogte werkt dat.
Maar re
gelmatig dwingen de omstandigheden mij ertoe om deze afspraken te schenden. Soms is een kerkje te mooi om aan voorbij te rijden. Of een koe in de wei te aantrekkelijk om géén foto van te maken. Vervolgens is de vraag of je deze ‘verloren tijd’ moet optellen bij de voorgenomen uren. Wie weet mag het zeggen, zelf formuleer ik antwoorden op basis van de omstandigheden. Hoe geprotocolleerd is dat? Ingewikkelde vragen tijdens een fietstocht, maar daar heb je ook alle tijd voor.
Toen ik enkele weken geleden een fietstocht langs de Elbe maakte en inmiddels geprotocolleerd in Tsjechië was aangekomen, moest ik even stoppen om op de kaart te kijken. Ik zette m’n zonnebril af, legde deze op de bagagedrager en vergat deze weer op te zetten toen ik verder fietste. Een automobilist had de bril op het wegdek zien belanden en kwam naast mij rijden. Hij gebaarde naar achteren, waar de bril lag, maar ik dacht dat hij boos was en reed gewoon door. Vervolgens deed hij rijdend zijn portier open en riep enkele Tsjechische woorden. Tot slot maakte hij bril-bewegingen: duim en wijsvinger als rondjes voor z’n ogen. En toen pas viel het kroontje: m’n bril. Ik stopte, draaide de fiets, stak m’n duim omhoog naar de automobilist als bedankje en reed terug. Zag midden op straat de bril liggen. Er naderde een auto. Daarover stond helaas niks over in mijn protocol en al improviserend heb ik de bril van een wisse dood kunnen redden. De geredde bril was een mooie aanleiding voor een feestje: bij het volgende café mocht ik een alcoholvrij biertje drinken. Tijdens dat drankje dacht ik terug aan de automobilist die -met gevaar voor eigen leven- mij op m’n bril attendeerde. Wat een hartelijkheid, wat een durf, wat een moed. Dat maakte mijn dagje geprotocolleerd fietsen weer helemaal goed. Kwaliteit is vaak niet geprotocolleerd.
Dit is mijn vijfde blog. Over een maand verschijnt de zesde. Omdat het kan.