Morgen is het een half jaar geleden dat ze vertrok, gisteren is ze weer teruggekomen. We hebben haar opgehaald van Schiphol. Samen met enkele vriendinnen van haar en met een echt spandoek. Het was een warm welkom in de ijzige kou.
Zelf sprak ze voor haar reis gekscherend over een “achtbaan van emoties” waar ze in terecht zou kunnen komen. Of dat ook gebeurd is gaan we nog allemaal horen. Wel was het een mooie reis.
Hoe werkt dat toch met afscheid nemen? Persoonlijk vond ik het vertrek ingrijpender dan het weerzien. Na het vertrek is de tijd omgevlogen en pas bij het bericht dat ze weer terug zou komen, wat vooraf niet bekend was, ging mijn achtbaan rollen. Als dat maar goed gaat die laatste weken in Colombia, al drie dagen niks gehoord, ik stuur nog even een mailtje, en dergelijke.
Afscheid en weerzien, het zijn mooie momenten. Je weet weer dat je leeft. Of je bent je er in ieder geval bewust van.
In de tussenliggende periode is haar Pake overleden, mijn schoonvader. Het was een bijzondere dag. We reden met vele volgauto’s op een vroege morgen van Bolsward naar Reahus, een klein dorp met een grote kerk in Friesland. Op de bochtige route door de weilanden vormde zich een slang van auto’s. De dauw trok langzaam op. We spraken nauwelijks. Iedereen ging aan de kant. Ook dat was een mooie reis.
J.M.A. Biesheuvel heeft het zelfs gepresteerd een boek te schrijven over een reis door zijn kamer. Ik vond het een prachtig boek. Ook voor hem moet het een mooie reis zijn geweest. Reizen verruimt de geest, maar je hoeft er niet persé de deur voor uit. Ik vind dat een geruststellende gedachte.
Dit is mijn 10e blog. Over een maand verschijnt de 11e. Vanuit het buitenland. Omdat het kan.
